Sądzę, że powoli staje się oczywiste, że wybór rośliny do cienia i półcienia nie musi być problematyczny. O tym, że istnieje całkiem pokaźna grupa bylin tolerujących niedostatek słońca, mogłeś dowiedzieć się z mojego poprzedniego artykułu Mniej popularne rośliny do cienia. Tutaj chciałabym omówić następne parę gatunków nadających się na cieniste i półcieniste rabaty.

Aster rozkrzewiony – Aster divaricatus

Aster rozkrzewiony to moje odkrycie sprzed paru lat. Astry, które kojarzą się prawie wyłącznie ze słonecznymi stanowiskami, mają przedstawiciela, który równie dobrze czuje się tam, gdzie słońce dociera tylko przez parę godzin w ciągu dnia. Ta wspaniała roślina o gęstym, kompaktowym wzroście doskonale nadaje się pod korony drzew. W porze kwitnienia tworzy zwarte kobierce z drobnych, gwiazdkowatych kwiatków w białym kolorze. Aster rozkrzewiony jako bylina późnego lata – kwitnie w sierpniu i wrześniu – dodaje uroku nieco już opustoszałym w tym czasie rabatom. Aster divaricatus dorasta do 45-60 cm i jest stosunkowo łatwy w uprawie. Gleba jaką preferuje powinna być żyzna oraz przepuszczalna. I choć lubi umiarkowanie wilgotne podłoże – krótkotrwałe okresy suszy też mu nie zaszkodzą. Roślina wykazuje się ponadto dużą tolerancją, jeśli chodzi o stanowisko. Oznacza to, że można ją sadzić zarówno w pełnym słońcu, półcieniu oraz cieniu.

Dereń kanadyjski – Cornus canadensis

Ta krzewinka, o wysokości nie przekraczającej 20 cm, jest doskonałą rośliną okrywową. Posiada niepozorne kwiaty opatrzone czterema dużymi białymi podsadkami przypominającymi płatki kwiatu. Roślina kwitnie od czerwca do sierpnia, a potem tworzy czerwone mięsiste owoce. Dereń kanadyjski wymaga wilgotnego, przepuszczalnego podłoża o lekko kwaśnym odczynie. Oznacza to, że gleby zbyt zwięzłe mogą być w skrajnym przypadku przyczyną zahamowania jego wzrostu. Innymi słowy, jeśli chciałbyś posadzić go w swoim ogrodzie – dobrze przygotuj glebę pod jego uprawę. Dereń kanadyjski dobrze zimuje w naszych warunkach klimatycznych. I choć nie jest typową rośliną zimozieloną, to w przypadku łagodnych zim może zachować swoje ulistnienie.

Ułudka wiosenna – Omphalodes verna

Stosunkowo rzadko jeszcze spotykana w naszych ogrodach ułudka należy do rodziny Boraginaceae – ogórecznikowatych. To ta sama rodzina, która obejmuje dobrze wszystkim znane niezapominajki i brunnery. Z tego względu porównywanie wyglądu kwiatów ułudki i brunnery do niezapominajki jest jak najbardziej na miejscu, ponieważ jak widać te rośliny są ze sobą po prostu spokrewnione. Ułudka rozrasta się poprzez podziemne rozłogi, tworząc z biegiem czasu gęsty dywan sercowatych liści na długich ogonkach. Ten typ wzrostu sprawia, że ułudka jest ciekawą propozycją rośliny zadarniającej. Najlepiej rozwija się ona w świetlistym cieniu oraz na przepuszczalnych i próchniczych glebach. Bylina osiąga maksymalną wysokość 20 cm. Pełnia kwitnienia przypada na miesiące kwiecień i maj, a kwiaty u formy podstawowej mają kolor niebieski. W handlu spotykana jest również kwitnąca na biało odmiana Alba.

Rośliny do cienia i półcienia – podsumowanie

Właściwie wszystkie trzy przedstawione tutaj gatunki można zaliczyć do roślin zadarniających. Ich zwarty, kompaktowy wzrost pozwala na efektywne i zarazem efektowne zagospodarowanie naszych ogrodów. Chodzi tu w tym przypadku głównie o wypełnienie pustych miejsc pod drzewami oraz krzewami. Jako rośliny okrywowe, chronią one dodatkowo glebę przed niekorzystnym działaniem wiatru oraz promieni słonecznych, które mają w tym wypadku utrudniony dostęp do szczelnie pokrytej roślinnością gleby. A to sprawia, że nasze rabaty nie tak łatwo tracą wilgoć. Gęsta pokrywa roślinna ma jeszcze jedną istotną zaletę – utrudnia rozwój chwastów. Musisz jednak pamiętać, że niektóre rośliny zadarniające, mając zdolność do szybkiego wzrostu i tym samym łatwego rozprzestrzeniania się, mogą stać się inwazyjne. Dlatego też warto, abyś kontrolował ich rozwój.